سایت ایست قلبی : بیچاره رفاقت قربونیه اشتباه و بدشانسیه ما میشه... .

تیر ۲۴, ۱۳۸۹

رسيدن به راستي و درستي چندان سخت و پيچيده نيست كافيست كمي به خوي كودكي برگرديم . ارد بزرگ

آقا این کودکی چیه که همه حسرتش رو میخوریم...؟

خانم این کودکی چیه که همش حسرتش رو میخوریم؟

کودکی روزهاییست که روحت از تمام عمر بعد از کودکی بزرگتر بوده است...

این ماییم که اشتباه میکنیم و بازم اشتباه میکنیم و همش با رشد قد احساس

میکنیم روحمان نیز رشد کرده است...و البته حس میکنیم مغزمون رشد کرده است..

البته قصد ندارم رشد روح و جسم رو از بابت علمی بسنجم...

چیزی که من میگم همون چیزی است که روزها میبینم و شبها هنگام خوابیدن

مقایسه میکنم...

من شب ها همون دروغ هایی رو که در بچه گی از ترس پدر و مادر میگفتیم تا باهمون قهر نکنند با دروغ هایی رو که الان وقتی بزرگ تر شدیم از ترس از دست دادن موقعیتمون و یا بهتره خودمونی بگم از ترس از دست دادن پولمون میگیم مقایسه میکنم..

هیچ رابطه ای پیدا نمیکنم و فقط به نامساوی یا نامعادله ای میرسم..:

انسان بزرگسال کوچکتر از انسان خردسال است....

من به این قضیه بارها فکر کردم...: وقتی دوستان دوران دبستان رو میبینیم معمولا خوشحال میشیم و یه احساس صمیمیت بینمون ایجاد میشه و با خودمون میگیم یادش به خیر چه روزهای ساده ای بود...(البته هر کی با شرایط خودش )

من همیشه میگم وقتی بچه بودیم و تو دبستان که بودیم دوستیها با تعارف یه بیسکویت شروع میشد و با تعارف نکردن همون بیسکویت گاهی اوقات از بین میرفت..البته کینه ای واسه هیچکس نمیموند و دوباره یه بیسکویت دیگه و یه بار دیگه آشتی...و میبینید چه قدر ساده...